De afgelopen jaren probeer ik altijd wel iets met landschapsfotografie te doen tijdens de zomervakantie. In Oostenrijk en Noorwegen werd ik wel heel erg verwend waar ik vanaf het balkon of terras de mooiste momenten kon vastleggen. Dit jaar gaan we naar een camping in Bretagne en zou het fotograferen wel iets moeilijker worden. Mijn verwachtingen had ik bewust al een stuk vermindert, maar toch komt de camera regelmatig uit de tas deze vakantie en in deze blog lees je waarvoor.
Verwachtingen
Dit jaar gingen we eens voor een luilekker- en strandvakantie met een klein beetje nostalgie naar vroeger toen ik met mijn ouders ook naar Bretagne was gegaan. Ik herinner mij vooral de avondwandelingen over de rotsen en de golven die daarop inbeukten. Datzelfde hoopte ik ook te kunnen beleven met Thijs, Lisa en Sandra. Dus na het boeken van de camping met strand bij Penmarc’h ging ik maar eens digitaal scouten en ik zag genoeg rotspartijen. Maar eenmaal aangekomen blijkt het toch wat tegen te vallen. Althans in mijn beleving, want het geheel was te druk met te veel (glad) zeewier. Ik zou te veel tijd moeten besteden aan het zoeken van composities en dat past niet in mijn beleving van landschapsfotografie tijdens een familievakantie. Ik had echter nog één troef achter de hand: Plage de Pors Carn en specifiek La Torche!
Het brede en lange strand ten noorden van La Torche
Surf’s up
Dit strand staat bekend voor de ideale plek voor golfsurfen en dat wilde ik wel eens zien en fotograferen. Dus de eerste de beste avond ging ik samen met Thijs en Lisa (Sandra was helaas ziek) maar eens die kant op. Gewoon om het geheel eens te zien en te proeven. Het mooie om zo op de bonnefooi naar een locatie te gaan is dat je totaal niet weet wat je kan verwachten. Het geruis van de zee deed mijn hart al wel iets sneller kloppen en eenmaal over de duinen was het hoogtij met mooie golven en vele surfers die bezig waren om de mooiste golf te pakken. Er was wat sluier bewolking, maar af en toe kwam de zon er mooi door om ons warm te houden. Na het spel tussen surfers en golven vanaf het strand te hebben gezien wil ik verder Pointe de la Torche oplopen om vervolgens op wat rotsen te klimmen naar het water. Het mooie hiervan is dat je dat op dezelfde hoogte komt waar de surfers de golven pakken. Je kan dan mooi oogcontact maken en als de zon er dan eventjes doorkomt is het bingo. Gaaf om ze zo fanatiek ze zien surfen en nog gaver om dat onder deze omstandigheden te kunnen fotograferen.
Met de neus in de boter vallen
We lopen nog verder naar het uiterste punt om daar de zon te zien zakken in de zee. Ondertussen genieten Lisa en vooral Thijs van de rotsen en hoe de golven erop inbeuken. Mijn missie is wat dat betreft al geslaagd.
Genieten van de rotsen en golven
Lisa komt naar mij toe en zegt dat het waarschijnlijk een schitterende zonsondergang zal worden. Kijkend naar de horizon verwacht ik dat de zonsondergang juist niet zo heel bijzonder zal zijn. Ik zal kort zijn… Lisa had gelijk! Jeetje, waar komen die kleuren ineens vandaan, ongelooflijk. Ik kan er alleen helemaal niets mee, want er is daadwerkelijk niets interessants om te fotograferen afgezien van de kleuren dan. Dat ik alleen een 70-200 had meegenomen helpt dan ook niet mee. Met regelmatig over de schouder kijkend lopen we terug naar de auto. Ik had dan ook nooit durven dromen dat eenmaal bij de auto de kleuren er nog steeds waren. Ik pak mijn groothoek lens (die ik in de auto had achtergelaten) en ren snel weer naar het strand. Ik speel met lange sluitertijden, maar dat was met de sterke stroming bijna niet te doen. Maar ineens zie ik uit mijn ooghoek een surfer met een surfplank onder de arm het water inlopen. Ik weet het direct… hij komt het beeld zo inlopen. Dus hop die iso naar 1250, diafragma naar f/3.2 om zo een snelle sluitertijd van 1/125s te krijgen. Op het moment dat de positie perfect is, valt alles op zijn plaats. De kleuren, de surfer met de plank onder de arm die geniet van de surfer die in de verte een golf pakt. It doesn’t get any better than this!
Surfen tijdens zonsondergang
surfen vs fotograferen
Na de eerste avond wilde ik meer doen met het fotograferen van het surfen. Het gaat niet alleen om de actie op het water. Er zijn natuurlijk meer mooie momenten daaromheen om te fotograferen. Het belangrijkste van het surfen lijkt mij het wachten op een goede golf en om daar te komen moet je regelmatig over de golven heen peddelen. Zo grappig om te zien hoe ze met zijn allen anticiperen op de tegemoet komende golven en zich schrap zetten om erover heen te gaan of soms er doorheen te gaan. Er gaan vele momenten aan voorbij totdat het licht eindelijk een keer goed valt.
Wachten op het juiste moment
Langzaam zie ik parelellen tussen het surfen en fotograferen. Het is in beide gevallen jezelf goed positioneren en dan rustig afwachten tot het juiste moment. Zodra dat moment komt is het ook meteen knallen en probeer je het maximale eruit te halen. Maar ook na afloop zie ik een overeenkomst, althans voor mijzelf. Elk fotomoment laat ik rustig bezinken en geniet ik na. Dan kan in je eentje, maar het liefst deel ik die momenten samen zodat we het naderhand lekker samen kunnen herbeleven. Dat gevoel krijg ik ook bij het zien van de surfers die klaar zijn en met de surfplank onder de arm (of boven het hoofd) teruglopen naar de handdoek of busje. Even een tussenmoment om tot rust te komen en alles te laten bezinken.
Surf’in Time
De volgende stap kwam nadat ik begon te experimenteren. Ik heb al eens eerder de golven met langere sluitertijden gefotografeerd in IJsland en ook hier begon ik daarmee te experimenteren. Vooral het mee bewegen met de golven gaf een mooi rustig maar dynamisch effect. Maar ik miste enige vorm van schaal die de grootte van de golven weergeven. Toen kwam de gedachte om juist met de surfers mee te bewegen. Ik moest wel eerst wachten tot de laatste twee dagen van de vakantie omdat de zee dan weer hoog genoeg zou zijn om op gelijke hoogte met de surfers te komen. Samen met Thijs zaten we daar op de rotsen te kijken naar de hoge inkomende golven. Ik heb mentaal wel een kleine stap moeten zetten, want ik hou van scherpe onderwerpen. Maar alle twijfel verdween na het zien van de eerste resultaten. Die onscherpte gaf mij ineens die extra dimensie van het vangen van tijd en emotie, oftewel less (sharpness) is more (dimension and emotion). Je vangt echt de tijd in een foto. Uiteindelijk was een sluiterijd van 1/4s optimaal tussen voldoende scherpte van de surfer en het vangen van de glooiende golven en lijnen van de zee. Om de surfer zo scherp mogelijk te krijgen probeerde ik de momenten te pakken dat de surfer niet op mij af zou komen en ook geen beweging zou maken om de plank van richting te laten veranderen. Van het gouden uurtje tot in het blauwe uur, ik heb heerlijk zitten spelen met de camera, gekletst met Thijs en samen genoten van het moment. Als bonus kom ik thuis met een van mijn favoriete foto’s van 2024. Oftewel fotografie tijdens een familievakantie is wederom geslaagd!
