In deze blog neem ik je mee terug naar mijn beleving in Zeeland en mijn ontdekkingsreis naar mijn eigen “signatuur”. De uitdaging die ik mij zelf opleg is om dan ook alleen maar mijn persoonlijk beste foto’s te laten zien, een top 5. Die foto’s waarvan ik denk wauw, dat is goed, daar geniet ik echt van!
Wie ben ik
Ik denk dat mij wel mag classificeren als een landschapsfotograaf. Hierin wil ik mij echt goed in ontwikkelen. Waarom? Omdat ik graag de landschappen van de wereld in beeld wil brengen en zo iedereen bewust te maken (voor zover dat nodig is) hoe mooi deze planeet is. Let op, dit betekent niet dat ik de werkelijkheid wil weergeven! Ik wil graag mijn persoonlijke interpretatie of beleving erin verwerken, mijn “signatuur”. Of dat gelukt is of hoe ik dat doe vind ik moeilijke vragen om te beantwoorden. Ik denk dat ik nog een beetje zoekende ben, maar stukje bij beetje kom ik er wel. Zo ook dit weekend en daar gaat deze blog over.
Wat zijn mijn ideeën
Vrijdagochtend, een appje van Dave Zuuring: “ik ga nu weg”. Rustig pak ik mijn spullen bij elkaar, waarschuw Julien Beyrath dat we bijna zijn kant op gaan en ik bedenk wat we willen gaan fotograferen. De ideeën voor locaties variëren van de Zeelandbrug naar het strand van Westkapelle en Westenschouwen tot het houten havenhoofd van Den Osse. Al weken fantaseer ik over de condities die ik graag zou willen zien of krijgen. Die dramatische luchten, prachtige zonsopkomst en ondergang. Eigenlijk wat veel fotografen zouden willen hebben. Maar dan kijk ik naar buiten en ik zie alleen maar grijze wolken zonder ook maar enige doortekening. Ik bekijk nogmaals de weersvoorspellingen en, zoals de hele week al, lijkt het totaal helder te zijn/worden. Die luchten kan ik dus echt vergeten, maar wat wil ik dan? In ieder geval een relaxed weekendje weg met vrienden, maar fotografisch? Al snel besluit ik om voor minimalisme te gaan of in ieder geval lange sluitertijden.
De eerste foto
Onderweg slaat de bewolking om in mist…. interessant! We rijden Zeeland binnen en de zon doet zijn best om erdoor te komen. We rijden langs Rockanje en de mist is echt fantastisch. Perfect voor lange sluitertijden en minimalisme. Haastig gaan we naar ons klein appartementje, gooien onze spullen weg en haasten ons naar de eerste locatie: Zeelandbrug. Want hoe gaaf zou het zijn om die brug geleidelijk in de mist te zien verdwijnen. Eenmaal op locatie is de mist misschien zelfs iets te dik, want we zien haast de tweede pilaar niet eens. Glibberend en glijdend ga ik naar beneden, pak mijn eerste foto en kom dan tot rust. Het wordt langzaam vloed en de onrustige voorgrond met alle rotsen veranderd. Ik besluit om even rond te kijken om iets met de voorgrond te kunnen doen, om een net iets andere foto te maken. Ik zie twee mooie stenen en daar ga ik mee aan de slag. Snel maak ik mijn compositie, want die zal niet lang blijven bestaan met het opkomende water. Ik zie het zand het water (melkachtig) troebel maken. Ik zet mijn 6-stops filter erop, draai mijn polarisatie filter zodat de spiegeling op de rotsen net iets minder wordt. Een 2 stops medium grad balanceert de lichtere lucht bij de brug en na 10s zie ik het resultaat. Prachtig, anders, en ik zie potentie. Ik wilde het al omzetten naar zwart wit, maar het mist dan iets. Dan is het zo fijn om vrienden te hebben, in dit geval Dave, die je inspireren. Na het omzetten naar zwart wit heb ik er een lichte blauwe toon aan toegevoegd en dat was precies wat de foto nodig had. Dit is hoe ik het beleefd heb: de mist, de wind, de kou, daar kan ik echt intens van genieten. Dat zijn voor mij de perfecte fotografie condities. Wederom is één van mijn eerste foto’s ook persoonlijk mijn beste foto van de reis.
Mijn nummer 1, de Zeelandbrug: 14mm, iso 100, f11, 10s
Unieke condities
Het wordt langzaam maar zeker duidelijk dat deze mist echt niet gaat verdwijnen. We zoeken op aanraden van Ellen van den Doel de kust bij Westenschouwen op om daar de zeebrekers te fotograferen tijdens het blauwe uur. Ook hier is het mistig, maar o zo mooi en naar mijn idee echt uniek. Vloed is net over zijn hoogtepunt en dus een goed moment (je hoeft niet na te denken over opkomend water) om lekker spelen met de lange sluitertijden, high-key en compositie. Het idee is om de zee over te laten lopen in de lucht waardoor het lijkt alsof er geen horizon is. Dit bleek echter toch iets lastiger te zijn dan gedacht. In de nabewerking kan ik alles (of lokaal) natuurlijk goed overbelichten, maar dat voelde niet goed. Uiteindelijk ben ik tevreden met drie verschillende foto’s maar eentje springt er voor mij het meest uit: de dubbele rij met paaltjes. Het lijkt alsof de paaltjes subtiel door een wolkendek prikken, maar de subtiele spiegeling verraadt dat het toch om water gaat. Ook qua compositie heb ik hier geprobeerd iets “anders” te maken.
Paaltjes bij Westenschouwen: 45mm, iso 11, f11, 181s
De twee onderstaande foto’s, die niet tot mijn top 5 behoren wil ik jullie toch laten zien. Qua zijn qua compositie zijn ze misschien wat meer voorspelbaar maar geven wel veel meer diepte aan de foto. De meest voorspelbare is naar mijn idee degene met de diagonale lijn, maar hier vind ik de subtiele structuren van het zand nog erg interessant. De staande foto vind ik qua compositie ook gaaf omdat het lijkt alsof je boven de eerste paal zweeft. Maar wat mij irriteert aan deze foto, waardoor ik hem bijna in de digitale prullenbak heb gegooid is de verstoring van het zand rechtsonder. Ik hoor jullie al denken: “ach wees toch niet zo kritisch”. Daar ben ik het deels mee eens. Soms ben ik te hard voor mijzelf, maar ik denk wel dat ik daardoor de laatste twee jaar flinke stappen heb gemaakt.
Grijp je kans
De tweede dag in Zeeland is totaal het tegenovergestelde. We begonnen de dag bij het houten havenhoofd in Den Osse waar ik in 2015 ook al geweest ben. Er is geen wolkje te bekennen dus dat beloofd een saaie zonsopkomst te worden. Begrijp me niet verkeerd; het was heerlijk om daar te zijn, met vrienden de wereld zien ontwaken en af te sluiten met wat koffie, maar uiteindelijk word ik niet heel warm van de foto’s. Bij terugkomst heeft één foto potentie maar uiteindelijk niet genoeg om de top 5 te halen. Na een stevig ontbijt trekken we eropuit, dit keer samen met Aline van Weert. Eerst naar de vuurtoren… nee dat was niks. Daarna naar de flamingo’s… helaas te ver weg. Uiteindelijk naar Westkapelle om daar de zonsondergang te gaan beleven. Maar als ik in de auto zit bekijk ik het landschap vaak met een fotografisch oog. Zie ik mogelijkheden, composities, iets interessants? En inderdaad, ik zie ineens een mooie rij bomen zonder afleidende elementen in de achtergrond. Ik fantaseerde van een compositie en met wat geluk was er een tankstation EN moest Dave tanken. Hop de auto uit, camera gepakt en gerent naar de plek waar ik de foto kon maken. Simpele compositie maar technisch lastig. Want op een warme dag krijg je toch al snel temperatuurverschillen in de lucht die moeilijk mengen met elkaar. Met 300mm op een crop-camera krijg je dan snel last van rimpelingen die ervoor zorgen dat je net geen scherp beeld krijgt. Ondanks deze tegenvaller is dit een bonus waar ik heel blij mee ben. Ik besef mij dan ook weer dat je gewoon elke kans moet grijpen indien daar de mogelijkheid voor is!
Bomen: 300mm, iso 100, f9, 1/640s
Moeilijk moment
Onderweg naar Westkapelle en bij aankomst zat ik er even doorheen. Ik merk echt dat het warmere weer bij mij de beleving van fotografie naar een vriespunt brengt. Tel daarbij nog even de stress van het werk erbij op en ik zit even in een dal. Maar op de een of andere manier geniet ik dus veel meer van koude en mistige condities. Na even te relaxen bij een strandtent met wat drinken en eten komt het positieve gevoel weer terug. Een uur voor zonsopkomst lopen we dan terug naar het begin waar we de bekende paaltjes willen gaan fotograferen. Ik speel met de compositie, regel van derden, gulde snede, paaltjes boven of op de horizon. Uiteindelijk kom ik tot een gebalanceerde compositie die werkt voor mij. De lange sluitertijd en iets koelere kleurtonen maken het af.
Westkapelle: 50mm, iso 100, f11, 20s
Wegdromen
Na de bovenstaande foto wilde ik terug naar de paaltjes op het strand. Gewoon om te kijken wat ik daar kan doen. Het was al laat en diep in het blauwe uur, misschien zelfs te laat. Ongeveer halverwege, nog op de straat zag ik hoe rustig de zee was, hoe een klein stukje strand tevoorschijn kwam door het terugtrekkende water. Mijn interesse was gewekt. Ik plaatste mijn camera dicht bij de grond. De zee kabbelt rustig met zijn diepblauwe kleuren op het strand. De wereld om mij heen vervaagd in het donker en wordt kalm. De horizon laat nog de laatste warme kleuren van de zon zien. Je vergeet alles om je heen, je komt tot rust en geniet van het moment. Wauw… een perfecte afsluiter van het weekend!
Wegdromen in Westkapelle: 32mm, iso 500, f7.1, 2s
Terugblik en persoonlijke (fotografie)tip
Als ik terugkijk, dan is die eerste dag echt wel uniek geweest. En daarmee werd voor mij duidelijk wat ik tof vind aan fotografie. Het moet duidelijk zijn waar het om gaat. Wat is het onderwerp. Daaromheen moet het beeld dat spannend, aansprekend zijn en prettig om naar te kijken. Dus meer de gesloten landschappen, een weg die ik eind vorig jaar ben ingeslagen. Maar ook minimalistische beelden, strak en met een duidelijk onderwerp zoals in deze blog. Als laatste ook beelden die een bepaalde emotie oproepen, althans bij mijzelf. Dit zijn voor mij de wat meer experimentele foto’s zoals mijn laatste. Of juist de bewogen foto’s van de berkenbomen in de winter en herfst.
Wat voor mij lijkt te werken en dus een tip die ik je dan wil meegeven is: ga niet direct bij thuiskomst je foto’s bewerken. Wacht een paar dagen en ga dan pas aan de slag. In die tijd suddert de resultaten door in je hoofd. Je krijgt een gevoel van welke foto’s echt potentie hebben en je krijgt ideeën voor de nabewerking.
Bedankt voor het lezen en laat gerust een bericht achter om te zien wat jullie gedachten zijn!
Sander