Winter, ik vind het een heerlijk seizoen. De gedempte geluiden onderbroken door het gekraak van de sneeuw onder de schoenen, het maagdelijk witte landschap, ik waan mij in een compleet andere wereld. Fotografisch worden de met rijp bedekte bomen en planten een pentekening en geeft de witte wereld een rustige high-key sfeer. Helaas is dit eigenlijk meer een uitzondering dan een regel en meestal ben in aan het begin van elk jaar in een fotografische winterslaap. Maar niet in 2025.. nee nee.. 2025 begint fantastisch met mist, sfeer, en rijp… heel veel rijp! In deze blog neem ik jullie mee naar zes winterse ochtenden op de Veluwezoom.
5 januari
In de winter check ik regelmatig het weerbericht en in de nacht van 4 op 5 januari zou er mogelijk sneeuw kunnen vallen op de Veluwezoom. Zoals altijd hebben Dave en ik op zulke momenten even kort contact of we wel of niet gaan. Dat ik mijn fototas niet direct kan vinden geeft wel aan dat ik een lange tijd niets heb gedaan. Ik heb ook het idee dat het niet voldoende gaat afkoelen en ga ik er eigenlijk al vanuit dat het laagje stof op de tas nog wat zou groeien. De volgende dag word ik om 7 uur wakker en zie tot mijn verbazing een mooi laagje sneeuw op de daken. Dave kom mij ophalen met zijn tractor (zijn eigen woorden) en ik zet een lekker kopje koffie voor onderweg. We gaan naar het Rozendaalse bos en op de parkeerplaats zien we een familie en een hardloper die ook van de sneeuw willen genieten zolang het er nog is. We lopen meteen richting de locatie met heel veel berkenbomen die ik al in de herfst heb gefotografeerd. Ik ben vooral benieuwd hoe dit in de winter eruit ziet. Het is mooi, maar het mist sfeer. Ik maak toch twee foto’s al is het alleen maar voor de registratie.
Tussen de giganten.
Chaotisch berkenbosje.
Het begint te regenen en ik heb het wel gezien. Ik ben niet overtuigd, maar het was fijn om toch even een winters momentje te hebben beleefd. Om de ochtend fijn af te sluiten schenk ik een heerlijk kopje koffie in. Daar waren we wel aan toe. Slurp, aaaaahhhh lekkee.. Bleh! Gadver! Wat is dit… het lijkt wel warme zure melk met een vleugje koffiesmaak! Heb ik mijn koffieapparaat toch niet vaak genoeg doorgespoeld, oeps. Dus met deze zure nasmaak hebben we toch een bijzondere onvergetelijke winterochtend beleefd ;-)
11 januari
Zou ik gaan of zou ik niet gaan, dat was de vraag vrijdagavond. Ik ben erg moe na een zware training met Jaap Kleinstapel. Ik ga uiteindelijk naar bed met het idee om lekker te blijven liggen. Ik word wakker en dommel weer een beetje in. Op de achtergrond hoor een ik beetje gekraak en de slaapkamer begint blauw op te lichten. Het gekraak wordt steeds duidelijker. Is dat?? Shit, dat is het geknetter met blauwe vonken van een bevroren bovenleiding als er een trein langskomt. Binnen 15 minuten ben ik aangekleed en klaar om op de fiets te springen en naar het Rozendaalse Veld te gaan. Tijdens het heidekoortsseizoen wilde ik altijd al naar een plekje op het Rozendaalse Veld gaan. Helaas was de heide daar (dit seizoen) niet in bloei en in de herfst was ik te laat. Maar een winters beeld met rijp op het gras en de takken voor een meer high-key effect zou ook wel eens heel mooi kunnen zijn. Dus dat was mijn missie. Er hing een fijn sfeertje en met de blauwe lucht zou het zonnetje er ook mooi door kunnen komen. Maar helaas was daar aan de horizon de welbekende band met wolken. Ik had de hoop op kleur al opgegeven totdat er onverwachts toch wat hele fijne pastelkleurtjes in de wolken kwamen. Heel even liet de zon zich ook zien en scheen het warme licht prachtig over het witte laken van het gras. Dit waren meerdere onvervalste stuiter-, zing- en dansmomenten in deze prachtige fotografische speeltuin. Ik loop uiteindelijk terug naar de plek waar ik mijn idee wilde verwezenlijken. Helaas is de nevelige sfeer verdwenen en laat het licht langer (na 40 minuten) op zich wachten dan gehoopt waardoor de meeste rijp al weer verdwijnt. Het mooie warme licht maakt dat dan wel weer meer dan goed! Snel daarna ga ik naar huis om mij klaar te maken voor de lezing die ik samen met Dave bij Cameranu in Apeldoorn mag geven. Er komt een deel twee aan, dus heb je interesse kijk dan snel op Ervaar het Landschap!
Vanwege een scherpe overgang naar blauwe lucht een panorama uitsnede van een bevroren (F)Rozendaalse Veld.
Een streepje zonlicht aan de horizon.
De drie musketiers overspoelt door warm licht.
Even een moment van prachtig zijlicht op deze groep berkenbomen.
18 januari
Een week lang hou ik het weerbericht in de gaten, want van vrijdag op zaterdag is mist voorspeld bij temperaturen onder het vriespunt. Normaal gesproken doe ik dat niet om verwachtingen te temperen, maar ik sta fotografisch AAN en dit zijn DE berichten die ik graag als landschapsfotograaf wil zien. Want dit betekend maar één ding: weer een wit landschap met veel rijp! Maar op vrijdag spant het erom. In Wageningen zie ik een heel klein beetje rijp ontstaan, maar op de terugweg van een nieuwjaarsborrel zie ik in de auto dat de temperatuur niet onder het vriespunt is gezakt. Het is ook mistig en bewolkt dus veel kouder gaat het ook niet worden. Mijn enige hoop is dat op de hoger gelegen en open delen van de Veluwezoom de temperatuur wel ver genoeg zal zakken. Op fiets naar boven begint mijn hart toch sneller te kloppen. Enerzijds van de inspanning (ook al is de fiets elektrisch), maar vooral van opwinding, want ik zie her en der toch wat rijp dichter bij de top van de Zijpenberg. Ik fiets verder naar mijn bekende plekje van de vorige keer en in de dichte mist ga ik lekker op mijn gemak spelen met compositie en een high-key sfeer van verschillende berkenbomen. Deze mooie ochtend sluit ik perfect af met de gezelligheid en een lekkere koek van Dave en Remco Stunnenberg.
Vaak zoek ik naar een interactie tussen groepjes bomen.
Met rijp bedekte berken in de mist.
Een bevroren landschap op het (F)Rozendaalse Veld.
19 januari
Het lijkt erop dat de mist behoorlijk hardnekkig is en zal blijven hangen voor een langere tijd. Dus na de mooie zaterdag ga ik zondagochtend weer op pad om langs verschillende locaties te gaan. Ik begin weer met de compositie die ik al sinds de herfst wil fotograferen en de mist is nu dik genoeg. De hoeveelheid rijp op de bomen is goed, alleen het gras had misschien net wat meer mogen hebben, maar ik mag niet klagen. Ik kijk daarna weer rustig rond en maak een high-key variant van eerder gemaakte foto’s (van 11 januari) toen de zon er een beetje door kwam. Nu heb ik meer mist waardoor er ook meer rust in de foto komt. Ik ben er nog niet uit welke ik mooier vind, dat zal ik eind dit jaar wel bepalen als ik dan met een frisse blik de foto’s opnieuw zal bekijken voor het maken van de top 10 ;-). Ik besluit om verder te fietsen naar het Rozendaalse bos waar ik die overheerlijk koffie 2 weken eerder heb gedronken. Maar de berk tussen de grote dennen heeft geen rijp en dus fiets ik meteen door naar Hessengat, een vennetje op de Terletse Heide. Vreemd genoeg is de rijp hier een flink stuk minder. Ik vermoed dat dit deels komt door de bomenrij die meer bescherming biedt tegen de mist en kou ten opzichte van het Rozendaalse Veld dat heel open is. Dus hop, terug naar de Posbank, want ik weet dat de rand bovenaan de Posbank open en bloot is en dus veel rijp zal hebben. Ik bezoek een voor mij bekend plekje met een paar mooie berkenbomen die ik een aantal jaren geleden met de herfst heb kunnen fotograferen. Ik ben benieuwd hoe dit met deze winterse condities eruit ziet. Nou dat stelde niet teleur en de zoektocht naar de perfecte compositie met de minste afleiding in de foto was een fijne afwisseling na al die high-key foto’s van het Rozendaalse Veld. Met nog een klein beetje extra tijd, want een nieuwjaarsborrel met vrienden staat op de planning, fiets ik verder richting Kaap de Koepel. Daar is namelijk een mooi stukje bos, maar ik merk dat ik moe ben en mij moeilijk kan concentreren. Dus ik besluit om terug naar huis te gaan, het is goed zo. In de dagen hierna heeft Albert Dros van dit deel een mooie serie gemaakt. Laten we zeggen dat ik nu een beetje spijt heb dat ik niet heb doorgezet, want zulke condities zullen niet vaak meer voorkomen.
De beste condities tot nu toe voor deze panorama compositie (6:17) die ik sinds de herfst voor ogen heb.
Een meer intiemere variant van de vorige foto.
Ee fijn sfeertje op het (F)Rozendaalse Veld.
Een meer high-key variant van een eerdere panoramafoto tijdens de zonsopkomst. Nu is de voorste boom wel volledig in beeld aangezien de lucht nu wel een uniforme kleur, vorm of belichting heeft.
Bos, berken, mist en rijp.. een fijne combinatie.
De welbekende kromme boom en nog wat laatste herfstkleuren in de achtergrond. Eindelijk een keer in winterse omstandigheden kunnen fotograferen.
20 januari
Ik kan het toch niet laten om na het werk nog even naar de Posbank te gaan voor meer intiemere beelden. Helaas heb ik nog maar 45 minuten voordat de zon ondergaat, dus veel tijd heb ik niet. Ik weet al wel op welke plekken ik die intimiteit kan vinden en al snel maak ik de eerste foto’s. Toch leuk om iets meer variatie aan beelden te hebben naast de al eerder gemaakte foto’s van het Rozendaalse Veld. Omdat het al donkerder begint te worden begin ik ook te experimenteren met een langere belichting en intentional camera movement, oftewel ICM. Mijn insteek hiervan is om een schilderachtige sfeer of effect te creëren. Dus in plaats van alleen maar bewegen, hou ik de camera ook even stil om net dat beetje detail er bij te krijgen. Meestal is het bij mij vaak proberen en dan ineens heb ik de juiste foto gemaakt. Ik weet het meteen welke de mooiste is, maar ook dat ik dit niet direct nog een keer kan maken. Dat is dan ook het leuke en spannende van deze methode. Om Forrest Gump te quoten: ICM is like a box of chocolates. You never know what you’re gonna get!
Een samenspel van de berken en de heide op de Posbank.
Een berk waar ik zo vaak langs ben gefietst en altijd mijn aandacht trok. Bloeiende heide, herfst, maar pas in de winter werkt het samenspel pas goed.
Een ICM en detail van dezelfde berk als hierboven.
Een ICM van een ander deel van het bos rondom de Posbank.
22 januari
Ik ben om de week vrij op de woensdag en het plan is om vandaag eventueel nog één laatste keer deze winterse omstandigheden te beleven. Tjonge.. gewoon 4 dagen achter elkaar alleen maar rijp en mist! Maar niet vandaag, want vanuit de woonkamer zie ik al de eerste tekenen van een mogelijke mooie lucht. Ik krijg vlak daarna een appje van Dave om mij, ook al is hij zelf flink ziek, te motiveren om eropuit te gaan. Ik pak wederom de fiets en ga die vervloekte Snippendaalse weg weer omhoog fietsen. Ook al is het elektrisch, met haast en een flinke klim blijft het zwaar om daar naar boven te fietsen. Ik kom net, maar dan ook echt net op tijd aan. Ik ga snel naar de bekende plek, bepaal de compositie, maar ik kan geen foto maken? Huh, hoe dan.. Oh ja, shit de geheugenkaarten. Die zag ik op tafel liggen en had ik in de zak gedaan, toch?? Ik blijf maar zoeken en begin te twijfelen of ik het wel echt heb meegenomen. Hup die handschoenen uit, want dat maakt het zoeken net wat makkelijker. Pffieeww.. gelukkig, daar zijn ze. Snel de kaarten installeren en ik kan nog net op tijd een foto maken vanaf het klassieke uitkijkpunt van de prachtige witte Posbank met een gekleurde lucht van de zonsopkomst. Daarna ga ik naar mijn persoonlijk favoriete uitzichtpunt en wacht op het licht. Helaas voorkomt de dichte bewolking dat en na 30 minuten maak ik maar de foto en ga ik even verder kijken naar meer intiemere beelden. Helaas moet ik ook weer op tijd terug naar huis want vandaag gaat ook de beugel van Lisa eruit dus ik mag niet te laat komen. Met een voldaan gevoel fiets ik naar huis en op het moment dat ik de woonkamer binnen stap komt daar toch nog het mooie licht. Dat was het moment waar ik op heb gewacht!
Vanwege tijdgebrek snel naar het klassiek uitkijkpunt van de Posbank gegaan.
Ik kan mijn persoonlijke klassieke uitkijkpunt natuurlijk niet overslaan.
De laatste tekenen van de herfst.
Zonder blad en met rijp komt het karakter van de boom nog beter tot zijn recht.
Tot slot
Het fotografische begin van 2025 begint dus spectaculair, maar het is tijd om fotografisch weer even in de ‘standby’ modus te gaan. Dat betekend dat ik weer meer ga sporten maar wees niet bang. Zodra de kansen komen op een nieuwe winterwonderland sta ik klaar om met mijn fiets de Veluwezoom weer te gaan verkennen. Want ik zou toch nog wel graag dat mooie licht en vooral ook die mooie zachte pastelkleuren in de lucht willen meenemen in sommige van de bovenstaande foto’s. Voor nu bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!