Majestueuze Lake District

Eind Februari is het zover, de lang verwachte reis naar de Lake District. Met gezonde spanning ga ik een week lang op avontuur met Dave en Julien. Maar gaat het wel allemaal volgens verwachting en wordt het een succesvolle fotoreis? In deze blog neem ik je mee in mijn beleving van dit immense landschap en mijn gedachtes over het fotograferen hiervan!

Heb jij ook wel eens bepaalde verwachtingen van een fotoreis en vraag jij je wel eens af wat je eigenlijk zou willen bereiken met een fotoreis (of fotografie in het algemeen)? Ik had mij voorgenomen om geen verwachtingen te hebben voor deze reis, maar tijdens mijn voorbereiding ontstaan ze toch. Want zeg nou zelf, als ik lees dat de Lake District 2362 km2 groot is, 16 meren heeft met daarnaast ook de hoogste bergtoppen van Engeland (> 900 meter) dan gaat mijn hart wel sneller kloppen. Daarnaast kennen de meesten ook de prachtige vlogs met de mooiste condities van Nigel Danson, Thomas Heaton, Henry Turner en anderen. Ik heb dan ook 3 verwachtingen: 1) een bergwandeling maken in een afgelegen gebied, 2) een cloud inversion meemaken, en 3) minimalistische (reflectie) foto’s maken.

Rustige start bij Friars Crag, Borrowdale, Crummock Water

Voor dag 1 maken we het onszelf niet al te moeilijk. We blijven dicht bij ons appartement in Portinscale en gaan naar Friars Crag bij Derwent Water. Eenmaal aangekomen moeten we parkeergeld betalen, maar ja, hoelang blijven we? De hoop op mooi licht hebben we al opgegeven gezien de bewolking en dus houden we het kort. Ook al is het zondagochtend we worden vriendelijk begroet door meerder mensen die de hond uitlaten, een stukje rennen of zelfs gaan zwemmen. Zo’n eerste ochtend is altijd bijzonder. Een nieuwe omgeving, heuvels in de wolken en een mooi meer is dan altijd mooi, zelfs zonder goede lichtomstandigheden. Het licht kwam op het moment dat we weer terug waren. Gelukkig hebben we een prachtig uitzicht op de heuvels en konden we toch nog een mooie foto vanaf het balkon maken.

Castle Crag over Derwent Water (140mm, f/11, 2.5s, iso64)

Na een tweede ontbijt vertrekken we richting Borrowdale ten zuiden van Derwent Water. Helaas moeten we ook hier weer betaald parkeren, maar ik had niet verwacht dat dit alleen met muntgeld kan of door middel van een abonnement. Bij gebrek aan muntgeld toch maar een abonnement aangevraagd, maar met een zeer beperkt (internet) bereik is dat nog niet zo makkelijk. Uiteindelijk is het gelukt, denken we.. doet de QR code het niet, dan maar het lidmaatschapnummer op papier schrijven en dat op het dashboard leggen.

Met afwisselend weer lopen we rustig een heuvel op om overzicht te krijgen op het landschap. Hoewel we niet echt hoog waren hebben we een mooi uitzicht op Derwent Water maar ook op de heuvel van Castle Crag. We verblijven hier ruim 2 uur en zien regen en zonneschijn voorbij komen. Ik merk dat het fotograferen van dit landschap niet makkelijk is. Het is winter en dus zijn er geen bladeren en kleur in de bomen en heeft het landschap geen contrast. De regen en de heiigheid versterken dit gevoel van een vlak landschap. Het is duidelijk, we zijn enorm afhankelijk van het licht of sfeer. Regelmatig komt er toch eventjes mooi licht tevoorschijn die fraai over het landschap beweegt.

Walla Crag ((200mm, f/9, 1/200s, iso160)

Licht in de vallei van Borrowdale (200mm, f/9, 1/125s, iso64)

Licht in de vallei van Borrowdale 2 (200mm, f/9, 1/20s, iso64)

Berkbomen in het licht (150mm, f/9, 1/20s, iso64)

Dan valt mij op hoe het licht soms juist alleen bepaalde boomtoppen op de heuvels oplichten. Hierdoor krijg je mooie contrastrijke landschappen. Ik maak de foto’s en ik krijg toch wel een beetje het wauw gevoel, zeker nu ik thuis deze foto’s terugzie en bewerk. Dit spreekt mij het meeste aan en hier ben ik dan ook onwijs blij mee.

Licht op de boomtoppen van Borrowdale (200mm, f/8, 1/80s, iso64)

Licht op de boomtoppen van Borrowdale 2 (200mm, f/9, 1/25s, iso64)

Uiteindelijk hebben we alles gezien en lopen we terug naar de auto. Ik weet niet meer waarom, maar ik pak mijn camera en toen gebeurde het ineens. Een samenspel van voorbij komende buien en licht tovert het landschap om tot een prachtig geheel. Al die tijd wachten we op iets speciaals en dat komt als we teruglopen! Ik maak de foto, wauw.. wat een moment! Ik weet ook meteen dat ik alle eerder gemaakt foto’s al kan verwijderen :-)

Zonnestralen over Castle Crage (97mm, f/8, 1/125, iso100)

We eindigen de dag bij Buttermere en Crummock Water. De bekende eenzame boom bij Buttermere is leuk, maar niet speciaal en ik raak er niet geinspireerd van. In mijn voorbereiding weet ik nog wel dat er bij Crummock Water een groep bomen is die de moeite waard is om te fotograferen. Na een best wel lange wandeltocht zie ik de bomen en bepaal mijn compositie. Er is geen licht meer, maar datis niet erg aangezien ik de foto omzet naar zwart wit.

Groep bomen bij Crummock Water (17mm, f/8, 1/80s, iso320)

Twijfels op LoughriGg Fell

Vandaag is het plan om naar Rydal Water te gaan, maar onderweg word duidelijk dat de weersvoorspelling er best wel naast zit en dat er een mooie zonsopkomst aanstaande is. Ik besluit om Loughrig Fell, een heuvel naast Rydal Water, te beklimmen, maar ik schrik zodra we er zijn. Ken je dat, dat je een voorstelling maakt van hoe het landschap eruit ziet op basis van internet en google maps, maar er totaal naast zit zodra je het in werkelijkheid ziet? Nou, dat had ik bij het zien van Loughrig Fell. Tjonge, dat is nog best hoog. Maar vol energie pak ik de fototas om vastbesloten naar boven te lopen. Dave en Julien gaan mee en het begin is best oké. Steil, maar wel met een mooie trap. Ik wist vanaf het begin al dat we niet op tijd zouden zijn, maar gelukkig hoef je in de bergen niet altijd exact op het moment van zonsopkomst op de top te zijn. Mijn idee was om met warm tegenlicht de lijnen van het landschap te kunnen fotograferen, dus ik heb nog hoop. Maar bij elke stap zie ik het lichter worden en de hogere bergtoppen beginnen ook al het licht te vangen. Om de eerste onrust bij mij weg te nemen maak ik snel een foto van het licht op de bergtoppen, maar zodra ik mij omdraai en het licht aan de andere kant zie schreeuwt alles in mij om door te gaan.

Zacht gouden licht op Pike O’Stickle (120mm, f/5.6, 1/160s, iso200)

Dave en Julien bleven wat langer hangen dus ben ik alleen verder gelopen en soms een stukje gerend om zo snel mogelijk de top te bereiken. Bezweet en hijgend kom ik aan op de top en het rennen was niet voor niets, want het warme tegenlicht was er gelukkig nog.. wauw wat een gaaf uitzicht! En wat een wind, ik ga snel zitten achter een grote steen voor wat bescherming. Ik pak het statief, de camera en bepaal de compositie. Een prachtig samenspel van tegenlicht en lijnen in het landschap. Ik maak 5 foto’s en weg is het licht, net op tijd!

Gouden tegenlicht en lijn richting Baystones (140mm, f/9, 1/250s, iso64)

Ik besef dat ik nog het statief van Dave bij mij had, dus ik ren weer snel naar Dave en Julien om die terug te geven :-). Tijd voor koffie en om het landschap eens rustig te bekijken. Bergen, heuvels, bomen, meertjes, en de karakteristieke stenen muren. Een prachtig uitzicht en waar de Lake District bekend om staat, maar fotografisch heel erg lastig. Het is zo immens dat het eigenlijk voor mij te druk wordt voor een foto. Uiteindelijk trekt een groepje bomen ineens mijn aandacht die af en toe het warme licht vangen. Hier word ik wel blij van!

Mooi licht op de boomtoppen in het dal bij Loughrigg Fell (200m, f/7.1, 1/30s, iso160)

Ondanks het goede gevoel over deze foto slaat bij de twijfel eigenlijk een beetje toe en ik vraag mij af wat ik nou eigenlijk zou willen bereiken tijdens deze fotoreis. Met deze gedachte zie ik Julien in de verte op de top van Loughrigg Fell staan. Ik loop ook naar boven terwijl Julien verder loopt. Eenmaal op de top zie ik Julien weer in de verte staan met prachtig tegenlicht en Windermere op de achtergrond. Van beide fantastische momenten maak ik een foto en besef wat ik wil bereiken op deze fotoreis: In de bergen zijn en avontuurlijke wandelingen beleven. Het liefst met een cloud inversion, maar dat zit er gewoon niet in gezien het weer.

Julien op Loughrigg Fell met stralen over Windermere op de achtergrond (89mm, f/8, 1/800s, iso64)

Met deze gedachten beklim ik Catbells en Maiden Moor, twee heuvels dichtbij het appartement. Fotografisch was het niet veel, maar het voelen van de verzuring in de benen, de verhoogde hartslag, de frisse lucht bij elke ademhaling, het zoeken van het pad bij wat klimwerk met als beloning het zien van het uitzicht is wel waar mijn hart letterlijk en figuurlijk sneller van gaat kloppen. Voor nu was dit even fijn om te doen zonder bezig te zijn met fotografie en alles wat daaromheen hangt.

Regen, regen en nog eens regen.

De volgende dag starten we wederom rustig met een langere verkenning bij Derwent Water. We worden getrakteerd door een mooie regenboog. Ik zoom erop in en zie de wandelaars op het pad lopen die Catbells gaan beklimmen.

Op zoek naar het goud op Catbells (200mm, f9, 1/25s, iso64)

De regenboog is wel een voorbode voor het weer voor de komende 24 uur. Regen, regen en nog eens regen, wel meer dan 25mm. We besluiten naar Blea Tarn te gaan, want er zou een kleine kans zijn dat het daar gaat opklaren, maar dat was ijdele hoop. Op het moment voelde alles best sfeervol aan, maar ik word bij het zien van de foto’s er niet echt warm van en dus komen ze niet in mijn selectie. Op de terugweg ben ik zeiknat en ik twijfel of ik de volgende dag wel op pad zal gaan als er nog meer regen wordt verwacht. Ik slaap uit en tijdens het ontbijt besluit ik toch mijn gevoel te volgen en te gaan ondanks de wind en regen. Mijn gevoel was de hele week al dat deze ochtend perfect zou kunnen zijn voor mijn verwachting om die minimalistische foto’s te maken. Dus hup, de regenkleding en laarzen aan, paraplu en poncho mee en gaan. Ik laat mij afzetten aan de zuid/west zijde van Derwent Water om de bescherming van Catbells tegen de wind te hebben. Een Engelse wandelaar in het typische Engels dialect vertelde exact hoe het was: ‘Rough Weather aye!’ Het is echt zeiknat en onmogelijk om de apparatuur droog te houden en dat maakt het werken in deze condities toch wel erg lastig. Het oculair/display beslaat, focussen is lastig en ik bedien alles met 1 hand want als ik de paraplu, die toch wat bescherming biedt, neerleg waait die weg. Maar gelukkig biedt de regen ook voordelen. De achtergrond is inderdaad bijna niet te zien en zijn minimalistische en high key foto’s mogelijk. Ik vind een boom die uit de rots groeit en een mooi klein eilandje waarbij ik mooie verschillende voorgronden bij probeer te vinden. Het maken van de foto’s en het zien van de resultaten geven mij het wauw gevoel dat ik zoek, wat een fantastische ochtend om te spelen!

De klassieke boom uit de rots bij Derwent Water (56mm, f/11, 1/60, iso500)

Variant op de klassiek boom (50mm, f/8, 1/100s, iso1250)

Eiland in de regen bij Derwent Water (45mm, f/11, 1/80s, iso200)

Eiland in de regen bij Derwent Water 2 (focus stack 47mm, f/13, 20s, iso100)

De zon probeert door te breken en ik bel Julien op om mij op te halen, want als het openbreekt kan het nog wel eens heel erg mooi worden. We besluiten naar Ullswater te rijden, maar zonder enige kennis van het gebied lukt het niet om de juiste plek te vinden. Gelukkig hebben we even een moment van Road Side Snapping.

Gouden licht over Dale Head / Ullswater (200mm, f/8, 1/2000s, iso64)

De bevestiging op Lingmoor Fell

De laatste twee dagen breken alweer aan en ik besloten om vanaf nu op het avontuur te richten. Het begint bij Blea Tarn en het rijden hier naar toe is al een avontuur op zich. Tjonge wat zijn die wegen smal en dan aan de verkeerde kant moeten rijden met die stenen muren zo vlak langs de weg is wel echt een uitdaging. Gelukkig reed Dave en is alles goed gekomen :-). Bij Blea Tarn scheiden onze wegen. Ik beklim Side Pike en Lingmoor Fell, Julien beklimt de heuvel aan de andere kant en Dave blijft bij Blea Tarn. Ik loop helaas verkeerd en ik moet via een steile wand dalen en door een smalle doorgang waar mijn tas niet doorheen past. Maar het uitzicht naar Great Langdale en Little Langdale is geweldig. Lage bewolking zweeft door het landschap en ik zie Julien aan de overkant op de andere heuvel. Even komt zo’n euforisch geluksgevoel, heerlijk. Op de terugweg breekt het licht door de dikke bewolking en probeer ik het immense landschap met de stenenmuur te fotograferen. Maar wat zie ik daar? Sneeuw? Yes, dat belooft wat voor morgen als de temperatuur nog lager is met meer neerslag in de bergen!

Little Langdale (200mm, f/8, 1/250s, iso640)

Side Pike en Pike O’Stickle (14mm, f/11 1/100s, iso64)

We eindigen met een fantastische rit naar Wast Water waar je de hogere bergen van Engeland kan zien: Scafel Pike, Lingmell, Great Gable en meer. Het is een ruig stuk landschap en het nodigt uit om te wandelen. Maar niet nu, dat bewaren we voor (hopelijk) een andere keer. Het licht valt mooi op de bergen en het eindigt met gouden licht op de naastgelegen Illgill Head met mooie contrasten tussen stukken met begroeiing en stukken met alleen maar stenen, prachtig! Helaas kom ik erachter dat de regen van de vorige dag toch iets meer schade heeft veroorzaakt dan gedacht, laten we zeggen dat de foto’s met de Z6+24-70mm allemaal mistig waren ;-)

Zacht avondlicht over Wast Water (24mm, f/11, 4s, iso32)

Zacht avondlicht op Great Gable (84mm, f/9, 1/50s, iso64)

Zacht avondlicht op Illgill Head (70mm, f/9, 0.5s, iso64)

High Spy: Save The best for last

De laatste dag staat in het teken van een avontuurlijke bergwandeling naar Catbells, Maiden Moor en High Spy. In het donker en in de regen worden ik en Julien door Dave afgezet bij de parkeerplaats. Gelukkig hield het snel op met regenen en was de klim naar Catbells relatief simpel met bijna geen wind. De hoge pieken zijn helaas verstopt in de wolken, maar af en toe zien we een glimps van.... ja van.. SNEEUW! We lopen verder naar Maiden Moor en het mooie van op een (brede) bergkam lopen is dat je uitzicht hebt aan beide zijden. We zien wat kleine sporen van winterse neerslag op het pad, de wind trekt aan en al snel wordt duidelijk dat er een regenbui onze kant op komt. We zetten ons schrap en bam.. hagel! Vol in het gezicht, ouch.. We lopen stug door en bereiken Maiden Moor. Warm van de klim en wetende dat we nu niet meer veel hoeven te klimmen trekken we de bezweette basislaag uit voor droge kleding en lopen in de hagel/sneeuw naar High Spy. De lucht trekt langzaam open en de eerste gouden zonnestralen laten zich zien afgewisseld met regen/hagel. Meer en meer besneeuwde bergtoppen laten zich zien met af en toe ook een mooie regenboog. Op High Spy besluiten we om niet verder naar Dale Head te lopen, want die zit helemaal in de wolken en is volledig besneeuwd. Fotografisch zou dit niets opleveren en de afdaling leek ons ook iets te gevaarlijk. We lopen rustig terug om gebruik te maken van deze veranderende omstandigheden, want binnen 5 minuten kan je van zonnig en windstil naar harde wind met hagel gaan. Fantastische omstandigheden om te beleven die naar mijn mening veel sfeer in de foto geeft.. YES!

Tijdens deze wandeltocht maak ik dan ook mijn meest favoriete foto’s van de reis, sterk ondersteund door het avontuurlijke gevoel. Dat bevestigd ook meteen waarom ik nou eigenlijk deze reizen doe. Het gaat mij niet meer om de fotografie. Voor mij zijn de lange (zware) wandelingen en het avontuur het belangrijkste. De kleine details die daarbij horen: het lopen in het donker, het voelen van de elementen, het schuilen voor de wind achter een rots, de verzuring van de spieren, het overzicht op het landschap met alle details, zijn allemaal mooie en dierbare herinneringen. Als ik daarbij toevallig iets moois zie wat ik kan fotograferen dan is dat een mooie bonus om het te kunnen herbeleven.