Voor mij was het een prachtige herfstperiode met waanzinnige condities. Vele ochtenden met mist, prachtige kleuren en soms een klein beetje licht. Met mijn elektrische fiets of met de benenwagen heb ik vele nieuwe plekjes op de Veluwezoom ontdekt en gefotografeerd. Waar ik in mijn vorige blog vooral over mijn fillers heb geschreven neem ik je in deze blog mee in hoe ik de mooiste herfstmomenten en -foto’s heb beleefd, de zogenaamde killers.
koninklijke bronst
De herfstperiode begint bij mij altijd als de bronstijd aanbreekt en elk jaar gaat dat natuurverschijnsel aan mij voorbij, maar niet dit jaar! Dit jaar ben ik twee keer gegaan en beide keren viel ik met de neus in de boter. De allereerste keer was op Zondag 29 september en ik weet het nog als de dag van gisteren. Een week eerder had ik deze dag al gemarkeerd omdat ik eindelijk tijd had, maar vooral vanwege de zon die dan zou moeten schijnen. Dat was namelijk wel nodig voor het idee dat ik had, een hert met tegenlicht en een mooie ademwolk. Jaja, ik weet het, het is cliché, maar dat is niet erg, toch? Dus zondagochtend gaat de wekker en ik pak mijn spullen. In het donker loop ik rustig richting de Veluwezoom. Het is nog zo stil en rustig, maar het is ook behoorlijk koud. De hemel is helder en boven op de Posbank zie al prachtige kleuren aan de horizon. Maar sssst.. in de verte hoor ik zachtjes maar duidelijk dat herkenbare geluid van de burlende herten. Ik loop enthousiast maar rustig verder om uiteindelijk op de plek van bestemming aan te komen. Compleet verrast zie ik dat het gebied potdicht zit met mist. Ik hoor ze luid en duidelijk burlen en soms vechten, maar ik zie ze niet! Ik vind een mooie plek en ik wacht rustig af. Ja… ik zie er eentje. Heel vaag in de mist. Ik blijf rustig kijken en geniet zo enorm van wat er voor mij afspeelt. Uiteindelijk beginnen de eerste zonnestralen het landschap te verwarmen en van licht te voorzien. Ineens gebeurd er iets in mijn rechterooghoek. Ik draai mij om en er speelt een magisch moment voor mij af. Een mooi stukje landschap met heuvels, mist, licht en… een hert die een kleine heuvel oploopt net boven de mist. Ik kijk, wacht en maak dan een serie foto’s. Wauw.. een ouderwets geluks- en stuitermoment. De perfecte start van het herfstseizoen!
Een week later loopt de bronstijd al wel op zijn einde, maar vanwege de goede voorspellingen (zon en mogelijk mist) wil ik het toch proberen of ik een hert met tegenlicht kan vastleggen. Deze keer ga ik naar een ander gebied wat iets makkelijker te bereiken is. Misschien niet geheel verrast zie ik een mooie witte auto en ik herken het meteen. Dave Zuuring is er ook, hoe leuk is dat! Ik zie Dave al in de verte lopen en ik ben al redelijk snel bij hem. Maar de laatst 100 meter sluip ik naar Dave toe om de herten die voor hem staan te poseren niet weg te jagen. Kashia heeft mij al in de gaten, maar Dave nog niet en zelfs met een fluisterende goedemorgen schrikt Dave zich een hoedje. Hij was helemaal in de zone. Samen genieten van de voorstelling en één van de herten komt met zijn kop in de mist net boven het gras uit en laat zijn mooie gewei zien.
Na deze foto merk ik op dat het mooi zou zijn als er een hert dat ene heuveltje oploopt. Niet veel later loopt er inderdaad een hert die heuvel op. We krijgen een mooie pose te zien en een soort van afscheidsgroet. Bedankt voor de mooie momenten en hopelijk tot volgend jaar! Ik krijg een kopje koffie van Dave en dan moet ik alweer gaan want er stond eigenlijk een uitje met Fotoclub Veluwezoom op het programma :-).
Ruimte voor Het onverwachte
Om naar mijn werk in Wageningen te gaan pak ik meestal de A12 vanaf Arnhem. Het mooie van deze weg is dat je heel mooi de veranderingen van de herfstkleuren in de gaten kan houden. Vaak ga ik ook nog door een wolkje mist zodra ik langs de Ginkelse heide rij en dan blijf ik meestal even achter een vrachtwagen hangen om daarvan te kunnen genieten. Ik weet niet of het ook vorig jaar zo was, maar ik heb het idee dat de meeste berkenbomen al heel snel hun blad hebben verloren. Ik weet dat dit flink kan verschillen per lokatie dus half oktober ga ik op mijn vrije dag maar weer eens op de fiets naar de Veluwezoom en dan richting de A50. Het is onverwachts een mooie zonsopkomst maar een echte killer foto heeft dit niet opgeleverd. Ik weet nu wel dat hier al een aantal berkenbomen goed aan het verkleuren zijn. Twee dagen later rij ik in de dichte mist naar het werk en besluit ik om de middag vrij te nemen om weer naar hetzelfde gebied te gaan. Helaas was de mist (eigenlijk lage bewolking) al weg, maar een fietstocht door het Rozendaalse Bos is nooit een straf. Ik ken het nog niet goed, maar het ziet er prachtig uit. Ik maak een paar foto’s ter registratie voor eventueel andere momenten. Ineens komt er een kleine zonnestraal door de bewolking en direct wordt mijn oog getrokken door de lichtval in een stuk dennenbos. Uit interesse loop ik er naar toe om te zien of er iets moois te fotograferen is. Tot mijn verbazing zie ik een prachtige berkenboom tussen de grote dennenbomen het licht vangen. Het zijn dit soort onverwachte momenten die fotografie voor mij zo bijzonder maakt. Lekker onbevangen op pad en dan maar zoals ik het zeg: Kiek’n wat ‘t Wot. Het is even puzzelen, maar uiteindelijk vind ik de juiste compositie en wacht totdat het licht terug komt. Ja, ook midden op de dag kan je mooi licht hebben :-). Drie weken later ben ik weer op dezelfde plek maar dan met dichte mist voor een hele andere sfeer.
Een andere wereld
Naast het fotograferen sport ik ook graag en zo nu en dan (te weinig) pak ik de mountainbike en fiets ik de blauwe route op de Veluwezoom. Halverwege wijzig ik mijn plannen en pak ik een stukje van de rode route bij de Plaghak. De route slingert van links naar rechts en van boven naar beneden totdat ik ineens vanuit mijn ooghoek een mooie roodgekleurde boom zie en even later een geelgekleurde boom. Ik moet wel oppassen want met al dat moois om mij heen en met mijn fotografische oog wil ik wel bijna eens een bochtje missen. Ik sla de lokatie op in mijn geheugen voor als de condities goed zijn. Dat moment komt sneller dan gedacht want 3 dagen later is, weer op mijn vrije woensdag, de Veluwezoom in een dichte mist gehuld. Ik parkeer de auto bij de Plaghak en duik de bossen in op zoek naar die ene rode en gele boom. Ik heb ze gevonden en gefotografeerd maar behoren niet tot mijn favoriete foto’s en dat is niet erg, want uiteindelijk zie ik een interessante pad en onverwachts dwaal ik over kronkel paden, begroeid met oranje gekleurde gras. Ik waan mij in een compleet andere en onontdekte wereld en dat zo dicht bij huis. Een onwijs fijn gevoel. Ineens zie ik daar een mooie jonge beuk (denk ik?) tussen de rechte stammen van de hoge sparren staan, een mooi contrast. De herfstkleuren zijn er nog niet, maar de dichte mist geeft het wel een mooi mysterieus gevoel.
Op de terugweg dwalen mijn gedachten af naar een recente inspiratie bron, Nick Carver, die vaak in 6:17 schitterende panorama foto’s maakt. Met dit in gedachten loop ik door het landschap en zie ik verschillende composities, totdat ik op het fietspad loop en links van mij mooie Amerikaanse eiken zie staan met de dunnen dennen in de achtergrond. Dat soort contrasten tussen deze prachtige gevormde takken van de eik en de rechte dunne sprieten van de dennen vind ik zo mooi. Dus ik loop wat heen en weer over het fietspad totdat ik de mooiste compositie kan vinden qua kleur en verdeling van de bomen over een 6:17 panoramafoto. Klik en klaar is Sander.. of toch niet. Nee, want ik vond uiteindelijk ook nog een paar berkenbomen. Ik ben vaak op zoek naar een mooie intiem beeld van wat kale takken van de berk en nu is het de combinatie van de sfeervolle en blauwe mist en rode tinten wat uiteindelijk de aandacht trekt.
always look behind
6 November is weer zo’n dag met dichte mist. Gelukkig kon ik vanwege wat overuren vrij nemen en er lekker op uit gaan. Deze keer met een plan richting het Rozendaalse bos. Want de dag ervoor fietste ik vanuit werk via dit bos terug naar huis en heb ik verschillende leuke plekken gezien met mooie beukenbomen. Ik checkte ook nog snel even de berkenbomen maar die leken al het blad al te hebben verloren. Maar het leuke van deze ochtend is dat niets is wat het lijkt. Nu ik in tegengestelde richting naar dit bos fiets zie ik een groep kale berkenbomen vanaf de andere kant in de mist en kneep ik direct in de remmen. Dit zou nog wel eens een toffe 6:17 panorama foto kunnen zijn.
Dit is ook een plekje om te onthouden als er ooit een mooie witte wereld met rijp is en met dat in gedachten fiets ik verder. Ik fiets, fiets en fiets. De condities zijn mooi maar ik zie het gewoon niet. De kleuren zijn mooi en ik maak foto’s van verschillende bomen, vormen en kleurencombinaties, maar echt warm word ik er niet van. De kleuren zijn top, maar ik mis gewoon de rust in dit bos of hele sterke vormen die de aandacht trekken. Met een dubbel gevoel, enerzijds is het prachtig en anderzijds had ik misschien te veel verwachtingen, verlaat ik het bos. Ik fiets wat aan de rand van een stuk dennenbos waar ik al eens eerder ben geweest en er is niets wat ook maar mijn aandacht trekt. Ik besluit om te draaien en terug te gaan naar de Lappendeken aan de andere kant van de Veluwezoom. Dat is het beste wat ik die ochtend gedaan heb, want mijn fotografische hart gaat ineens sneller kloppen. Ik twee berkenbomen met nog wat mooie herfstkleuren, maar het is vooral de kronkel in de stam van beide bomen wat mij zo aantrekt. Ik loop verder over het pad en zie langzaam die kronkel verdwijnen. Aha, vandaar dat ze mij eerst niet zo zijn opgevallen. Het maken van de compositie is nog niet zo makkelijk. Ik plaats de bomen zodat er contrast is met de rechte dennenbomen in de achtergrond met de minste afleiding van andere bomen of lucht. Uhm.. wat zie ik nu? Nog een andere berkenboom tussen de dennenbomen. Jazeker, en ook die kan ik mooi plaatsen. De sfeer, de kleur, de vormen en de rust.. ja, dat is wat ik zoek in een foto. Twee heerlijk stuitermoment!
Met dit fijne gevoel fiets ik naar de Lappendeken waar uiteindelijk de mist niet meer dik genoeg is om de foto te maken die ik in gedachten heb. De kleuren zijn mooi, maar de achtergrond is nu te druk zonder de dichte mist. Ik besluit om naar de andere kant te lopen en stoei wat met de compositie, maar de foto blijft sfeerloos en de achtergrond blijft te druk. Maar zo nu en dan lijkt de zon bijna door te breken dus ik wacht toch nog maar even. Geduld is een schone zaak, want uiteindelijk breekt de zon door en zorgt voor de nodige sfeer in het bos. Ik besluit om uiteindelijk weer een 6:17 panoramafoto te maken om hiermee de breedte van de tak te benadrukken. Het mooie is dat ik hiermee ook de chaos van de kronkelende stammen uit beeld kan houden voor de nodige rust in de foto. Zo zie je maar weer, bekijk je onderwerp van alle kanten!
Witte bonus
En met deze laatste foto neem ik afscheid van de fotografische herfst. Ik sta uit om het maar zo te zeggen. Twee weken later zie ik in de voorspellingen dat het kouder wordt met eventueel wat neerslag, maar de ochtend overtreft mijn stoutste verwachtingen. Ik word eerst rustig wakker van de wekker op mijn telefoon, ik zet die uit en dan komen alle berichten naar voren die tijdens de slaapmodus zijn verstuurd. Uiteindelijk zie ik een bericht van Dave in mijn scherm. Hmm.. dat doet hij niet zomaar. Ik open het en ik hoor Dave wat praten, maar één zinnetje brengt mij in de 6e versnelling; er ligt een laagje sneeuw… ga je mee naar de Posbank. Nou, gelukkig ligt alles al klaar en binnen 15 minuten sta ik op de parkeerplaats van de Houtplaats. Daar ontmoet ik Danny Slijfer voor het eerst in de levenden lijve. Helaas zit Dave vast in het verkeer dus gaan wij alvast. In de wondere witte wereld lopen wij via de Hangmat naar het Posbankpaviljoen en inspireren we elkaar door verhalen en beelden. Prachtig die witte wereld en er lijkt ook nog een beetje licht aan te komen. Maar de meeste herfstkleuren zijn weg. Zodra we Dave tegenkomen lopen we het gebied van de Posbank in. We spelen met compositie en uiteindelijk staan we door takken met sneeuw heen te fotograferen om die paar berken (weer die berken) met de laatste goud gele blaadjes mooi in beeld te krijgen. Uiteindelijk via de nabewerking weet ik er een mooie high key foto van te maken. Wat een heerlijke bonusochtend met veel gezelligheid en de laatste herfstkleuren van 2024. Op naar de winterbibbers zoals Dave altijd zegt :-).
